Blog – وب نوشت های من

Dear Friends, Like you, I also passionately believe that LGBT+ activists around the world must work together in order to ensure that our common objectives are met, maintained, and respected. I also agree that malicious defamation of an activist is not conducive to greater inclusivity, nor is this in line with the values of IRQR. This is also not in line with my personal values, and stands in stark contrast to all of the work I have dedicated my life to. I must say that I am at peace with the outcome of the court and grateful that it ended the way it did. I say this because throughout the trial, as well as during the years preceding the trial, I was placed in a very difficult position. In order to defend myself, I was continually asked to disclose the names of LGBT+ individuals who...

این روزها، مدام گذشته به چشمم می آید. به همه روزهای سالهای ایران. به همه روزهای بچگی. یاد کودکی زمختمان افتادم! دگرباشی ما بچه های انقلاب زده، چقدر سخت بود. در چه سالهای سیاهی خودمان را شناختیم. شاید برای نسل اینترنت هر چند محدود ایران، روزهای بدون اینترنت، بدون آگاهی، بدون تلویزیون های ماهواره ای و بدون فعالیت های ریز و درشت حقوق بشری در داخل و خارج غیر قابل تصور باشد. اما من و ما نسلی بودیم که روز به روزش را تجربه کردیم. چشممان را که باز کردیم موشک های صدام روی سرمان فرود می آمد، مدرسه که رفتیم نهیب خشن جنگ روی سرمان بود و «خاکی» همه جا رنگ غالب بود. از مردسالاری غبار روبی کرده بودند و کافی بود ذره ای مثل آنها نباشی تا زیر شلاق آئینی له بشوی. حق ما، بین دعواهای سیاسی داخلی...

در چند جا دیدم که باز سر باید/نباید استفاده کردن از واژه “دگرباش” بحث شده بود. اول از همه باید بگویم که چقدر خوشحال می شوم وقتی این بحث ها را می خوانم و می بینم که سطح گفتگوها میان ما به اینجا رسیده که درباره “واژه واژه” حضورمان چنین وسواسی شده ایم و این خیلی خوب استخاطرم هست وقتی بعد از سالها تجربه زندگی و فعالیت به عنوان یک همجنسگرا در داخل مرزهای ایران و زیر سلطه جمهوری اسلامی، به خارج از کشور آمدم، این بحث ها اصلا وجود نداشت. البته همجنسگرایان بسیاری بیرون از کشور زندگی می کردند اما هرگز سطح فعالیت ها چنین نبود. اولین فعالیت های من و دوستان تازه از ایران بیرون آمده مان در آن سالهای نخستین دهه 80 خورشیدی، آجرهای اول جنبش بود. در حدی که بیاییم و دنبال واژه ای بگردیم برای...

امروز روز بسیار خوبیست. بالاخره نتیجه شکایتی که حدود سه سال قبل توسط خانم شادی امین، فعال حقوق دگرباشان، علیه من به یک دادگاه محلی در کانادا، مطرح شده بود به دستمان رسید. این شکایت مبنی بر این ادعا بود که من در ایجاد و گرداندن وب‌سایت موسوم به عدالت برای دگرباشان نقش داشته ام من مدیون دستگاه قضایی کانادا هستم که با قبول استدلال من برای مخفی ماندن برخی نام‌ها و گزارش های دریافتی مرا در جهت صیانت از یکی از آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه، یاری داد امنیت افراد و بویژه پناهجویان دگرباش همیشه برای من در صدر اولویت‌ فعالیت‌هایم بوده.همانطور که در متن حکم صادر شده توسط دادگاه به صراحت آمده و در متن اظهاراتم در دادگاه که به صورت علنی قابل دسترس است هم ثبت شده، بر خلاف اصرارهای پی در پی از ارایه جزییات و احتمالات درباره...

الفبای فعال حقوق دگرباش بودن همانا رعایت امنیت فردی خود دگرباشان است. یعنی اگر کسی می خواهد فعال حقوق دگرباشان باشد و خیلی ها هم برای او کف بزنند باید بداند که هیچ کدام از حرف ها٬ نوشته ها و کارهای او کسی را در معرض خطر قرار ندهد. متاسفانه در ایران دستگیری های زیادی اتفاق می افتد از میهمانی گرفته تا شخصی. انتشار این اخبار و گزارش از این وضعیت ناگوار حقوق بشری برای دگرباشان در جای خود بسیار مهم است اما مهم تر این است که انتشار این اخبار افراد را در معرض خطر جدی تر قرار ندهد هر وقت که از این اتفاق ها در ایران می افتد من هم مثل خیلی های دیگر اگر همان شب مطلع نشوم به فاصله ی چند روز در جریان اینگونه اتفاقات قرار می گیرم اما معمولا نه جایی می نویسم و نه...

برای من که حالا بیش از یک دهه است از بازگشت به ایران و شهرم شیراز محرومم، ترکیه و شهرهای پناهجونشینش، ایران است. بودن در جمع شما، حسی است که لحظه لحظه اش برایم عزیز است. در این دو هفته که در ترکیه بودم به دنیزلی،‌ آنکارا و اسکیشهیر سر زدم و با تعداد زیادی از شما دیدار کردم. یک همایش در دنیزلی، بیش از هفتاد دیدار خصوصی و البته جمع شدن در منازل شما دید تازه ای از مشکلات پناهجویان از یک طرف و جامعه شکننده دگرباشان از سوی دیگر به من داد. راستش را بخواهید در کنار شما بودن چنین انرژی مضاعفی به من داده که از زمانی که به تورنتو بازگشتم بی وقفه مشغول انجام دادن مجموعه کارهایی هستم که وعده اش را دادم. در همایش دنیزلی که در نیمه شهریور ماه برگزار شد نزدیک به صد...

ماه آگوست ماه خوبی برای خانواده ی من بود چون یکی از خواهرهایم در اوایل آن ازدواج کرد و دیگری در اواخر این ماه. بیش از دو ماه برنامه ریزی و هماهنگی بالاخره نتیجه ی خودش را داد و جشن شان با زیبایی خاصی انجام شد از اینکه می دیدیم خواهرهایم بزرگ شده اند و به سر زندگی خود می روند خوشحال بودم. وقتی می دیدم که علی و آرش هم دیگر رسما عضوی از خانواده ی ما هستند و می توانند جای برادرهای من باشند هم خوشحال تر بودم برای شان بهترین ها را آرزو می کنم و از صمیم قلب دوستشان دارم

هشتم آگوست سالروز قتل فریدون فرخزاد عزیز است. آهنگ «کسی می آید» با صدای فریدون و شعر فروغ را خیلی دوست دارم و البته خاطره ی خوبی هم از آن دارم که به اولین مصاحبه ی رادیویی من مربوط می شود. سال ها پیش وقتی که آقای شهاب از رادیو همبستگی سوئد با من با اسم مستعار آرین ورجاوندی مصاحبه کرد و این آهنگ را بعد از آن پخش کرد. در آن روزها حدس نمی زدم چه چالش هایی در زندگی همه ی ما پیش بیاید٬ چه کسانی بیایند٬ مثل چه کسانی هستند و یا  نیستند٬ کسانی که در دلشان با ما هستند٬ در نفسشان با ما هستند و یا نیستند. کسانی که نان و پپسی و باغ ملی و شربت سیاه سرفه و روز اسم نویسی و نمره ی مریض خانه و چکمه های لاستیکی و سینمای فردین و هر چه...

وقتی که از ایران خارج شدم می دانستم که خیلی چیزها را دیگر نخواهم داشت. می دانستم که اگر خواهرهایم روزی بخواهند ازدواج کنند در کنارشان نخواهم بود. می دانستم که اگر روزی بچه دار شوند امکان دایی بودن را نخواهم داشت (دایی تلفنی که فایده ندارد) و خیلی محرومیت های دیگر که نتیجه ی مهاجرت اجباری خیلی از ماست وقتی مادربزرگ و پدربزرگم را در ایران از دست دادم٬ روزهای به شدت سختی داشتم چون حتی نمی توانستم به ایران برگردم و خانواده ام را تسکین دهم چه برسد به اینکه دلم می خواست که آنجا باشم و برای آخرین بار با آنها که دو نفر از عزیزترین هایم بودند صحبت کنم٬ سرم را روی پاهایشان بگذارم و از گذشته و زندگی و تجربیاتشان سوال کنم. اما گاهی عدو شود سبب خیر و خوشحالم که در حال حاضر خانواده ام در تورنتو...

متاسفانه در دو ماه گذشته، شاهد رخدادهایی در جامعه ی کوچک و آسیب پذیرمان بوده ایم که برخی از آنها خارج از اصول حرفه ای و انسانی بود که به شدت با آنها مخالف هستم بگذارید ماجرا را مرور کنیم: در پی تهدید و ارعاب پناهجویان دگرباش ایرانی توسط تعدادی از مدعیان فعالیت برای حقوق بشر در اواخر ماه می میلادی، مطلبی در سایت خودنویس و وبلاگ خودم منتشر کردم و بدون نام بردن از هیچ شخصیت حقیقی و حقوقی ای به این اقدامات ضد انسانی اعتراض کردم. این وظیفه ی من است که از خانواده ی دگرباش ایرانی خود دفاع کنم اما اصول رفتارهای حرفه ای ایجاب می کند که به دور از ایجاد اضطراب و حملات شخصی این کار انجام شود و به صورت منطقی و درست این موضوع مطرح گردد دلیل اصلی من برای نام نبردن از شخص خاطی، شخصی...

ده سال پیش در چنین روزهایی هنوز در ترکیه بودم . صبح طبق معمول هر روز، داشتم حاضر می شدم تا برای انجام کارهای روزمره سازمان تازه پایمان به کافی نت بروم. تلفنم زنگ خورد. از سازمان دیده بان حقوق بشر در نیویورک بود. می پرسید که آیا شما محمود و ایاز که امروز اعدام شده اند را میشناختی یا نه؟ گوشی تلفن در دستم خشک شد . شوکه شدم. نه نمی شناختم! به دلیل نبود دسترسی به اینترنت در خانه نیز نمی توانستم از اخبار آگاه شوم و او توضیج داد که امروز صبح دو نفر نوجوان به دلیل همجنسگرایی در مشهد اعدام شده اند روز سختی بود. وقتی به کافی نت رفتم و عکس های آن دو نوجوان را دیدم بی اختیار اشکانم سرازیر شد. تصویر گویا و خبر ساده تر از هر کتمانی بود. دو نوجوان، سر...

جنبش دگرباشان ایرانی در مقایسه با دیگر جنبش های ایرانی از قبیل جنبش زنان و یا دانشجویان تاریخچه ی طولانی ای نداشته و تازه است اما همین مقدار اطلاعات اندک نیز تحریف می شود و هدف تحریف شدگان چیزی جز منافع شخصی خود نیست اینکه چه کسی چه کارهایی انجام داده است به اندازه ی انجام شدن آن کار مهم نیست. هدف اصلی تمام فعالیت ها انجام و سرانجام آن است نه اینکه چه کسی آنها را انجام داده است. اما متاسفانه مدتی است که شاهد گزارش ها و نقل قول هایی هستیم که هدفمند منتشر شده و سعی دارد که دیگر فعالیت های انجام شده را تحریف و یا کمرنگ کند به عنوان مثال بارها اعلام شده است که دگرباشان ایرانی در پراید استانبول شرکت کرده اند و این اولین باری بوده است که در جایی نزدیک به ایران...